سالگرد فروهرها

1.خاطرات نورالدين كيانوري را ورق مي زنم. سال هاي 1370-71 است و همه چيز كم رنگ شده يا اثر خود را از دست داده است. سلطه ي حزب جمهوري اسلامي ديگر نياز به كشتار ندارد و تنها اگر لازم باشد در گوشه و كنار كسي را خفه مي كنند. پس لازم به دروغ گفتن نيست و از اين روست كه متن خاطرات پر است از يادهاي صريح و بي پرده ي كيانوري در باره ي افراد. در ميان عكس ها يكي نظرم را جلب مي كند: جوان سبيلوي بلند قد و لاغر دست هايش را باز كرده و فرياد مي زند و راه مي رود. چند صفحه بعد همان فرد مسن تر و با سبيلي پر پشت تر و لبي خندان. با دوستي صحبت مي كردم و مي گفت او(آن جوان) رهبر دانشجويان لومپن ملي مذهبي ها بوده است. كيانوري هم گفته است كه مرد سبيلوي ما آن سال ها به همراه محسن پزشكپور يك گروه فاشيستي و پان ايرانيست داشته اند. همو(كيانوري) در ادامه مي گويد:‍‍‍‹‹حزب آن ها منحل شد. پزشكپور طرف شاه رفت و مشاراليه به عكس به طرف مبارزه با شاه رفت و به اين دليلي بارها زنداني شد. او فردي عميقن ملي و مسلمان بود ولي مذهبي به آن معناي خاص نبود. به آمريكا هم تمايل نداشت و به عقيده من به طور كلي ضد آمريكايي بود. اين امر در زمانيكه ما با او تماس گرفتيم كاملن مشهود بود. از نظر شخصي و مالي آدم تميزي بود. ما در مجموع او را آدمي اصول گرا مي دانستيم؛ يعني آدمي كه به عقايد خود وفادار است و نسبت به آن چه مي گويد صادق است؛ آدمي كه خرده شيشه ندارد، متقلب نيست . مي توان به حرف او اعتماد كرد. لذا، ما به رغم اختلاف نظر با او ، برايش احترام قائل بوديم...››(صفحه 427-تهران1372) دوست من هم مي گفت چند ماه قبل از مرگش يكي از رفقا رفته تا از پيرمرد امضا بگيرد. مي گفت دست هايش مي لرزيده و به زحمت پاي كاغذ را خط خطي كرده است. داريوش فروهر مردي از خاك ما بود. پيرمردي كه پاس سن اش را حتا نگاه نداشتند و شبانه به كشتن چراغ در پستو خانه اش، مثله اش كردند. جهان پير است و بي بنياد از اين فرهاد كش فرياد...2. فكر نكنم سكوت ما معني دار باشد. سكوت سكون است، رخوت و بي حالي.دست كم براي خود من كه چنين است. اخبار بد به فضاي تنفس ما بدل شده است. گو اين كه تلخي روزگار با جدايي ما از دوستان همراه شده و اين خود مزيد دل تنگي ها؛ امان از روزگار. شاعر نيست وگرنه حتا نمي سرود''روزگار غريبي ست نازنين...'' نمي دانم چه بايد بگويم.با اميدم. آ.