سه‌شنبه، مهر ۲۸، ۱۳۸۸

نشستم تو تاکسی. راننده به دنبال مسافر بیشتر است. صف شلوغ مسافرها و . . . .
موتور سواری در حال رد شدن، از راننده آدرس میپرسد، تشکر کرده گاز میدهد و از پشت جمعیت مسافران به آرامی رد میشود. از کنار دختر جوان که رد میشود با انگشت باسن دختر را لمس میکند و سپس گاز میدهد. دختر جیغ میکشد و تا بفهمد چه اتفاقی افتاده موتور سوار دور شده است و فقط میتواند با فریاد فحش بدهد. موتور سوار رویش را برگردانده و چشم غره میرود و بیشتر گاز میدهد. جمعیت با تعجب دختر را نگاه میکنند. مادر دختر پس از فهمیدن موضوع او را در آغوش گرفته و لبخند میزند. سوار همین تاکسی میشوند که من هستم. دختر در حال خورد شدن است و مادر با لبخند به او نگاه میکند. نمیدانم کدام یک برای من فجیع تر است، حرکت موتور سوار یا لبخند مادر! انگار که برای مادر دخترک این حرکت عادی شده اما دخترک هنوز با آن کنار نیامده. انگار که باید چند سالی بگذرد و انگشتهای بیشتری باسن دخترک را لمس کنند تا برای او نیز مساله عادی شود! شاید روزی او نیز با لبخندی مساله را فراموش کند.
و من هر روز خورد شدنمان را در خیابانها میبینم. هر روز در هر قدم از خیابان پست شدنمان را و پست تر شدنمان و بی تفاوت گذشتن و "بی خیال بابا!" گفتنها و خوردتر و پست تر شدن!

بچه های خوشگل و مامانی دست در دست پدر و مادر یا بسته ای آدامس و فال حافظ در دست! خیابان گردی میکنند. بچه هایی که باید خورد شدن و خورد کردن، پست شدن و پست کردن را در مدرسه و خیابان بیآموزند. بچه ای که سادیسم لمس باسن دخترها را داشته باشد یا بچه ای که لمس شدن باسنش باید عادی شود!

ما را چه میشود؟

nobody

هیچ نظری موجود نیست: