همین جور که درباره حکومت و حکومت مداری و تحول مفهوم حکومت در نظریه های روابط بین الملل جستجو می کنم درباره مکرمه، زنی که در 60 سالگی نقاشی را شروع کرد و توانست توجه جهان را به نقاشی هایش جلب کند می خوانم.از نقش شوهر در زندگیش، از دختری 14 ساله که به ازدواج مردی پنجاه و چند ساله در آمده و از خانه ای پر از نقش و روستایی همانند خانه. زهرا از زنان روستا می گوید:"وقتی شروع کرد به نقاشی همه مان مسخره اش می کردیم، می گفتیم نقاشی مال بچه هاست نه یک پیرزن خداشناس که ۷۰ سال از عمرش می گذرد. روزهای اول با آب تمشک نقاشی می کرد. اما کم کم که در تلویزیون نشانش دادند و هنرمندان بزرگی از تهران به دیدنش آمدند و کارهایش را به تهران بردند، فهمیدیم او زن بزرگی است. اما خیلی مهلت پیدا نکردیم، خدا زود او را از ما گرفت. من هم نقاش نیستم اما امروز به یاد او نقاشی می کنم."
گفتم همیشه سخت است. اول بودن همیشه باعث می شود همه نقدها متوجه تو شود اما نتیجه ای که دارد این است که تو اولین نفر بودی که توانستی به چیزی که دیگران دست نیافتند دست پیدا کنی.

همزاد