سه‌شنبه، خرداد ۳۱، ۱۳۸۴

امید

آنچه مایه خوشبختی من است آن است که همه ی دوستانم, همه ی روشنفکران, همه ی دلسوزان واقعی و خیال نپردازان با من هم عقیده اند و دیگر چه باک اگر آنکه بنیادگراست برسر کار بیاید یا آنکه همواره در حجاب ایدئولوژیست به من بخندد. حمایت روشنفکران و دوستانم را می خواستم که دیدم و این یعنی این که من در راه غلطی نبوده ام.
درنهایت بیچاره گی به هاشمی رای می دهم

با امید
ها÷و

هیچ نظری موجود نیست: