سه‌شنبه، مرداد ۱۸، ۱۳۸۴

چگونه آموختم نگران نباشم و به بمب اتم عشق بورزم

60 ميليون كشته، 35 ميليون مجروح و 3 ميليون ناپديد. 35 ميليون نفر از اروپا كه نيمي از آنها مردم شوروي بودند. بيش از يك ميليون آلماني و يك ميليون لهستاني كشته شدند. در آسيا 20 ميليون چيني و 2 ميليون ژاپني جان خود را از دست دادند. در مقايسه، تلفات جنگي بريتانيا و ايالات متحده بسيار پايين بود. در مجموع اين دو كشور 600 هزار كشته داشتند. آسيبهاي جنگ جهاني دوم به همينجا ختم نمي شود. اما امروز 9 اوت(آگوست) مصادف است با بمباران اتمي شهر ناكازاكي ژاپن. در سال 1945 و در پي مقاومتهاي ژاپن، پس از مرگ روزولت رئيس جمهور سالخورده ي آمريكا، هري ترومن اجازه ي استفاده از بمب اتمي را صادر كرد.در 6 اوت اولين بمب اتمي بر سر مردم هيروشيما فروريخته شد و سه روز بعد يعني 9 اوت دومين بمب بر ناكازاكي فرود آمد. شكست اتمي باعث مرگ بيش از دويست هزار ژاپني و نابودي كامل اين دو شهر شد. گاهي از انسان بودن خودم شرمنده مي شوم وقتي ارقام بالا را مرور مي كنم. ياد بمباران ننگين امريكا هيچگاه از اذهان انسانها پاك نمي شود. با پايان يافتن جنگ جهاني عرصه ي جنگ سرد سايه ي خود را بر كشورهاي جهان گسترد، جنگي كه تا سال 1989 و فروپاشي شوروي ادامه يافت.
با تشكر از همزاد فروغ براي ياد آوري اين خاطره ي دردناك
با اميد
هاپو

پي نوشت:
1.عنوان از فيلمي با همين نام اثر استنلي كوبريك كارگردان فقيد انگليسي- امريكايي است.
2. منبع: تاريخ مختصرر قرن بيستم، ريچارد گاف و ديگران، ت: خسرو قديري، تهران 1375

هیچ نظری موجود نیست: